Mantelzorger Eveline van de Putte

Op het moment dat duidelijk wordt dat de 92-jarige moeder van Eveline van de Putte niet meer alleen in haar seniorenwoning kan wonen, staat Van de Putte voor een dilemma: “Mijn moeder was warrig, angstig en vaak in paniek. Ze had last van waanbeelden”, vertelt Van de Putte, die destijds al meerdere keren per week van haar woonplaats Den Haag naar haar moeder in Zeeland reed. “Maar ik wilde absoluut niet dat ze naar een verzorgingstehuis zou gaan. Mijn vader heeft daar gewoond en ik had er een heel slechte ervaring mee. Ik wilde dat ze thuis zou blijven, zodat ze in haar eigen veilige omgeving kon sterven. Dus ik besloot: ik blijf, hoe lang het ook duurt. En ik trok bij haar in.”

Maar haar moeder raakte steeds vaker en erger in paniek, en het dag en nacht verlenen van zorg werd steeds zwaarder. De huisarts gaf een indicatie voor 24-uurs zorg, maar er was nergens personeel te vinden. De enige uitkomst was verhuizen naar het hospice waar haar vader ook had gewoond. Daar kwam het medicijngebruik van de moeder van Van de Putte ter sprake, niet voor de eerste keer: Van de Putte wist namelijk zeker dat haar moeder zo warrig en angstig was geworden door de inmiddels zware pijnmedicatie. Tot dusver gingen de artsen daar niet in mee, maar op aandringen werd er in het hospice toch gestopt.

Al na een paar dagen werd haar moeder weer rustig. Ze knapte helemaal op en het ging zelfs zo goed dat ze niet langer in het hospice kon blijven. Van de Putte: “Ze verhuisde in december 2018 naar de vleugel kleinschalig wonen, terwijl we in augustus van dat jaar dachten dat ze niet lang meer zou leven. Ik was al in gesprek met de dominee. Uiteindelijk heeft ze nog een vol jaar geleefd. Ik heb haar in haar rolstoel mee naar buiten genomen, we hebben fijne gesprekjes gehad en ik heb haar echt kunnen vertroetelen. Ik ben zo veel mogelijk bij haar geweest. Op het moment dat ze bedlegerig werd, ben ik in Zeeland gebleven. Ik sliep in de seniorenwoning en deed ’s ochtends iets voor mezelf, de rest van de dag was ik bij mijn moeder. Ik ben bij haar gebleven tot ze na 28 dagen overleed. Zo intensief zorgen voor iemand is zwaar – ook omdat het heel emotioneel is – maar heeft zeker ook een mooie kant. Ik heb haar veiligheid en geborgenheid kunnen bieden. Vroeger veegde zij de monsters onder mijn bed vandaan, nu verjaagde ik de spoken voor haar.”