Toolkit om de aandacht voor seksuele en genderdiversiteit in zorg en welzijn te vergroten

Er is een vernieuwde, herziene versie van de Roze 50+ Toolkit. Deze toolkit bevat informatie en suggesties om op verschillende manieren (meer) aandacht te besteden aan seksuele en genderdiversiteit in zorg- en welzijnsorganisaties. De nadruk ligt daarbij vooral op LHBTI-ouderen die zorg of ondersteuning ontvangen in een verpleeghuis, woonzorgcentrum, door een welzijnsorganisatie of thuis. De toolkit is uitgegeven door Roze 50+ (=ANBO+ COC).

Download hier de toolkit

Inhoud toolkit

De toolkit bevat verwijzingen naar informatiebronnen, literatuur en goede praktijkvoorbeelden. Ook beschrijft de toolkit activiteiten om in te zetten voor of met groepen bewoners/cliënten en hun netwerk en voor medewerkers of vrijwilligers. Dat kan variëren van allerlei vormen van amusement tot deskundigheidsbevordering.

Meer aandacht voor seksuele en genderdiversiteit is nodig

In de zorg- en welzijnssector is steeds meer aandacht voor diversiteit. Vaak richt deze zich op multiculturele of religieuze diversiteit. Aandacht voor seksuele en genderdiversiteit is minder vanzelfsprekend of niet aanwezig. Het gaat dan vooral om aandacht voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele, transgender en intersekse personen. Veel organisaties stellen: ‘Wij maken geen onderscheid’ of ’Bij ons is iedereen welkom’. Door geen onderscheid te (willen) maken worden echter de specifieke wensen, vragen, behoeften of problemen van individuele cliënten/bewoners - in dit geval LHBTI-personen - niet of onvoldoende gezien, herkend en erkend.

Eenzaamheid

Uit diverse onderzoeken blijkt dat veel Nederlanders steeds positiever staan tegenover LHBTI-personen. Toch krijgen LHBTI's nog vaak te maken met negatieve reacties en uitsluiting, ook in de zorg- en welzijnssector. Dit is van invloed op hun welzijn. Zij kennen vaak meer (met name psychische) gezondheidsproblemen zoals depressie of verslaving. Ook hebben LHBTI-personen vaak andere en kleinere sociale netwerken dan de meeste hetero’s: zij kunnen of willen niet altijd terugvallen op kinderen, familie of buren.

Met name oudere LHBTI's lopen daardoor meer risico op eenzaamheid. Voor velen van hen komt daarbij nog dat zij zijn opgegroeid in een maatschappij waarin homoseksualiteit een taboe, zonde, ziekte of misdrijf was of is, waardoor zij niet open over hun leven, hun gevoelens en hun relaties durven te zijn. Het ‘uitkomen voor wie je bent’ en spanning rondom acceptatie, het behoren tot een minderheid of te maken krijgen met pesten of discriminerend gedrag heeft zowel psychische als sociale gevolgen, vaak ook op langere én op latere termijn. Daarom is en blijft specifieke aandacht voor LHBTI-personen noodzakelijk.