Leve het zwarte gat!

“Als je nu maar niet in een zwart gat valt, Willem!”, appte een vriend me. Tja, tien jaar heb ik me ingezet voor ANBO en sinds twee jaar voor de Seniorencoalitie om de Wet Toekomst Pensioenen te verbeteren. En gisteravond rond kwart over elf stemde, na eerder de Tweede Kamer, ook de Eerste Kamer in met de pensioenwet.

Dan heb je het gevoel alsof je net als op de dinsdagavond van carnaval na heel veel lawaai en opwinding je de deur van het café uitstapt, de kou in, de stilte in, de sneeuw in. Je oren suizen nog na, het is over. (Ik stapte echt een keer zo naar buiten, het was half drie, geen mens of auto te bekennen en het sneeuwde. De maagdelijke sneeuw op straat was prachtig, de stilte luid. Toen ik thuis kwam riep ik enthousiast mijn vrouw om uit bed te komen: het sneeuwt! Ze bleef liggen…)

Verbazing en verbijstering

Vandaag, de ochtend na de stemming, suist het debat van gisteren nog na. Van tien uur ’s ochtends tot zes uur ’s middags, met twee pauzes ging het niet over pensioen. Het bommetje van Tiny Kox om de wet met twee derden meerderheid aan te laten nemen bleek onschadelijk. Het ging daarbij overigens niet over de Pensioenwet, maar over een staatsrechtelijk onderwerpje. Ik heb het met verbazing en nu en dan verbijstering aangezien. Maar hé: dit is wel de democratie in werking!

’s Avonds, bij de stemmingen, bleek de wereld gewoon heel overzichtelijk. De moties van de brede coalitie werden keurig aangenomen, de moties van de oppositie alle gedumpt. De stemming over de Wet Toekomst Pensioenen zelf, was zoals uitgetekend: VVD, CDA, D66, ChristenUnie, PvdA, GroenLinks en SGP vóór, de rest tegen, zodat de uitslag met 46 tegen 27 stemmen ruim was (maar met 63 procent net geen twee derden).

Blij of teleurgesteld?

Ben ik nu blij of teleurgesteld? Alle twee, geloof ik. Ik vond de debatten niet altijd verheffend. De oude Grieken zagen discussie als een vorm van hogere waarheidsvinding. Maar met dovemansoren op komt daar weinig of niets van terecht. En ik hoorde weer een hoop onzin, waar ik eerder al over schreef.

Ik denk dat sommige tegenstanders nu overigens met enige spijt op hun opstelling in 2011 terugkijken: het stelsel dat toen als 'casinopensioen' sneuvelde was verre te prefereren boven dit nieuwe stelsel. Maar je kunt de vorige oorlog niet meer winnen.

Het echte werk begint nu

Het nieuwe pensioenstelsel bevrijdt ons in elk geval van de nodeloze stapeling van zekerheden in het huidige, met de rigide rekenrente en de enorme verplichte buffers. Dus dat biedt kansen.

Maar eerst gaan we nog eens 1450 miljard euro verdelen over 19 miljoen pensioenen. De strijd om de poet. En wat gaan de pensioenfondsen doen in de aanloop naar de overgang? Zo veilig mogelijk naar een goede uitgangspositie koersen, met de hand op de knip op uw portemonnee? En hoeveel risico wilt u straks nemen? Geen, zodat u er nooit meer een euro bij krijgt? Of veel, zodat uw pensioen kan schommelen?

Het echte werk begint nu pas! En maar goed ook, want ik heb nog een (deeltijd) contract tot mijn zeventigste. Als dit het zwarte gat wordt, ben ik er klaar voor!