ANBO blikt in AD terug op Coronalijn

Tijdens de eerste lockdown, nu bijna twee jaar geleden, werd er voornamelijk gebeld voor praktische vragen over wat je wel en vooral niet meer mocht en kon. Later veranderde dat naar mensen die belden omdat ze gewoonweg verlegen zaten om een praatje. Ook actuele ontwikkelingen zorgden voor een hausse aan telefoontjes. Zo had een columnist, toen de crisis maar bleef aanhouden, kwetsbare ouderen vergeleken met ‘dor hout’. Dat mocht best gesnoeid worden, zo was de gedachte, zodat nieuwe scheuten konden gaan bloeien (lees: zodat de jongeren hun oude leven weer konden gaan leiden en weer konden uitgaan).

Het veroorzaakte verdriet bij veel ouderen, vertellen Van de Pol en Schellevis aan het AD. Samen met hun collega’s schoven ze na hun diensten ook als ‘vrijwilliger’ aan bij de Coronalijn. Er waren zorgen om klein leed, maar ook vreugde om grote ANBO-acties. Zo’n 150.000 boeketten van de bloemenveiling, die vanwege de lockdown toch niet konden worden verkocht, werden langsgebracht bij tehuizen en aan huis. Ook werden 80.000 zelfgemaakte wenskaarten bezorgd. Allemaal blijken van medeleven met degenen die er alleen voor stonden. Want ook dat werd snel duidelijk: een lockdown is lichter met z’n tweeën, ook al ben je samen 180. Schellevis kreeg ook steeds vaker ouderen aan de lijn die het moeilijk hadden met hun kinderen, omdat die andere ideeën hadden over corona. Maar er waren ook mooie berichten. Dat van die fabrieksdirecteur die boodschappen deed voor de bejaarde dame tegenover zijn bedrijf. En van opa en oma, die niet werden vergeten door hun kleinkinderen, die de ene zelftest na de andere deden om op bezoek te kunnen blijven komen.

Naast de twee ANBO-medewerkers komen er nog veel meer mensen aan het woord. Het AD heeft een tocht gemaakt langs mensen uit ‘alle lagen en windhoeken’. Nederlanders die niet de straat op gingen, maar overeind probeerden te blijven en waar nodig anderen steunden.