Hedy d'Ancona oud politica, activiste en schrijfster

Niet alle ouderen zijn eenzaam of zitten in een hoek te wachten tot ze een knuffel krijgen. Wij wisten dat al, maar met haar boek Vrolijk Verval verkondigt oud-politica, activiste en schrijfster Hedy d’Ancona het nog maar eens duidelijk aan de wereld. “Die fluwelen handschoenen zijn een vorm van zachte uitsluiting.”

Hij is niet te missen als we de achterkamer van Hedy d’Ancona’s Amsterdamse grachtenpand in stappen: een kleine, zwarte Niendorfvleugel. Haar werkkamer is aan de voorkant, pal aan de Amstel met zicht op theater Carré en de beroemde Magere Brug, maar sinds de coronatijd brengt ze hier in de achterkamer, met rond het plafond een lint van theaterlampjes, ook meer tijd door. “Ik heb mijn auto verkocht omdat ik ’m nergens meer kon neerzetten en omdat ik dacht: ach, er moet toch eens een eind aan dat autorijden komen als je in de 80 bent. Van het geld dat ik voor die auto kreeg heb ik een tweedehands babyvleugel gekocht. Ik moest toen nog noten leren lezen. Dat is moeilijk als je oud wordt! Net als met twee handen iets verschillends doen. Maar het gaat allemaal heel goed. De voortgang is die van een slak, maar er zit vooruitgang in.”

Nieuwsgierig blijven 

D’Ancona is druk, vertelt ze. Die vleugel moet bespeeld worden, ze is net terug van een vakantie in haar huis in Italië, ze schrijft veel, volgt het nieuws op de voet en er staan interviews en fotosessies gepland rond de verschijning van haar boek, Vrolijk Verval. De titel is optimistisch, de boekcover kleurrijk, want, zo schrijft ze: ‘De oude dag is niet zo afschrikwekkend als hij wordt voorgesteld.’

‘Je wordt herinnerd aan het feit dat je zo veel herinneringen hebt’

‘Ik heb bewondering voor het oudere lijf’

“Kijk, je moet niet het idee hebben dat ouder worden vanzelf gaat, een beetje kleurrijke en beweeglijke oude dag komt je niet aangewaaid. Je moet nieuwsgierig blijven, je blijven opwinden over maatschappelijk onrecht. Niet alleen maar over je eigen pensioen, maar ook over weeskinderen uit Griekse vluchtelingenkampen of over Afghaanse tolken die gevaar lopen. Dat getut, Nederland moet weer gaan controleren. Je hoort toch ook dat het onderwijzend en verplegend personeel zo veel tijd kwijt is aan het invullen van formulieren… dat is gewoon collectief wantrouwen. Wij deden vroeger altijd een beetje meewarig over al die bureaucratische landen, met al die stempels. Maar we zijn het zelf ook. Daar moet je je over blijven opwinden, ook als je oud bent.”