ANBO-lid Philippa Mierdink

Lees deze pagina voor

De 83-jarige Philippa Mierdink heeft een roerig leven achter de rug. Ze heeft de oorlog meegemaakt, in de mooiste steden gewoond, prachtige reizen gemaakt en interessante mensen ontmoet. Haar herinneringen heeft ze gevangen in een boek: Herinneringen Aan Een Bewogen Leven Van Een Bastaard Kind. “Voor mezelf, maar ook voor vrienden en familie.”

“Ik had al langer een idee om iets op te schrijven, maar heb nooit een dagboek bijgehouden, of iets dergelijks,” vertelt mevrouw Mierdink. “Met corona zat ik heel veel binnen. Dus ik had opeens niet zo veel meer omhanden. Maar omdat ik toch wel veel heb meegemaakt, besloot ik om mijn memoires op papier te zetten. Ik weet dat je het op internet heel makkelijk op kunt schrijven, voor iedereen om te lezen. Nu ben ik daar niet zo handig mee, dus ik besloot het op papier te gaan doen.” Het resulteert in een compact boekje, waarin oude foto’s en leuke anekdotes elkaar afwisselen.

Auto zonder remmen

Zo valt er te lezen over de jaren dat ze als au pair aan de slag gaat bij een familie in Londen en later bij twee families in Parijs. “Dat was toen heel gebruikelijk. En terwijl ik op de kinderen paste leerde ik Engels en later ook Frans aan de Sorbonne. Die meertaligheid zou mij later in mijn leven nog goed van pas komen”, vertelt ze. Ook is er een kort hoofdstuk gewijd aan hoe ze met een Deense vriend in een camper naar Kopenhagen afreisde. Als vlak voor hun eindbestemming duidelijk wordt dat de remmen niet meer goed functioneren, besluit het duo om te improviseren. Met een touw dat bevestigd is aan de remkabels in haar handen rijden ze verder. Op commando van haar vriend trekt ze aan het touw en remt de auto af. Met een grote lach vertelt ze nu: “Ik weet nog altijd niet hoe we ooit zijn aangekomen!”

Marokko met een verrassing

Nog meer mooie reisverhalen: in 1970 vertrok ze samen met de toekomstige vader van haar zoon Sander in een oude, grijze Citroën 2CV naar Marokko. “Toen had je daar nog niet wat je nu hebt. Veel hotels en restaurants waren er nog niet. Dus dat was een groot avontuur. We wisten ‘s ochtends vaak niet waar we die avond zouden slapen.” In het boek beschrijft ze levendig de avonturen die ze daar met zijn tweeën hebben beleefd. De terugweg naar Nederland voert hen langs het Prado-museum in Madrid. Als ze staat over te geven in de toiletten van het museum voegt een vrouwelijke beveiliger haar toe dat ze waarschijnlijk zwanger is. Er bleek geen woord van gelogen te zijn.