Musicalster Tony Neef (57): ‘Je moet lief zijn voor jezelf’

De komende maanden reist Tony Neef (57) met de musical The Addams Family het hele land door. Tussendoor spreekt hij stemmen in en treedt hij op met zijn schlagertrio. Een druk bestaan, maar hij geniet er met volle teugen van. ANBO Magazine sprak de musicalster over loempiaatjes, crème van de Lidl en zijn grote liefde.

De deuren van de studio’s in Aalsmeer zwaaien open en een groepje dansers huppelt sierlijk de bedrijfskantine in. Een paar minuten later komt musicalacteur Tony Neef naar buiten. Hij heeft even pauze van de repetities voor The Addams Family, een nieuwe musical waarin hij de rol van Fester speelt. De excentrieke familie heeft deze ‘oom’ ooit opgegraven en dat zal hem in de voorstelling aan te zien zijn: lijkbleek geschminkt en met flinke wallen onder zijn ogen. Tony neemt plaats met een dienblad met daarop zijn lunch. “Ik eet heel gezond”, vertelt hij. Als hij naar zijn bord kijkt, moet hij lachen: “Oh ja, die loempiaatjes… Nou ja, ze zijn wel glutenvrij!”

Dikste van de klas

“‘Er mogen wel een paar kilootjes af’, zei producent Albert Verlinde tegen me toen ik in de musical Sonneveld ging spelen. Ik heb meteen mijn eetpatroon aangepast en heb vooral veel koolhydraten geschrapt. Zo eet ik eigenlijk nog steeds, een bord pasta krijg ik bijvoorbeeld niet meer op. Als ik thuis met Benny (Tony’s man, red.) pasta maak, beginnen we met de groente. Daarna een beetje vlees erbij en dan pas een paar vlokjes pasta erop. Ik ben gek geworden op groente. Sla, rode bietjes – we eten er veel van. Ik heb altijd iets met mijn gewicht gehad. Vroeger was ik de dikste van de klas. Tijdens mijn eerste vakantie met vrienden, zonder mijn ouders, durfde ik niet zomaar een Cornetto te bestellen. In die vakantie viel ik meteen een paar kilo af! Toen ik ruim twintig jaar geleden voor de eerste repetitie van de musical Miss Saigon mijn shirt moest uittrekken, was ik echt bang. Ik wist dat Joop van den Ende zou komen kijken. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen, omdat ik dacht dat hij me zou ontslaan omdat ik te dik was. Het viel uiteindelijk natuurlijk reuze mee, ik heb de rol gewoon mogen spelen.”

Pizzabezorger

“Ik zit nu goed in mijn vel en voel me fit. Ik probeer twee keer per week te sporten. Rennen op zo’n band, een helling oplopen, een paar oefeningen voor de armen en buikspieren. Mijn benen hoef ik nauwelijks te trainen, want ik heb vroeger veel gezwommen en aan handbal en korfbal gedaan. Het is alsof mijn lichaam dat onthoudt, want nog steeds zijn mijn benen een en al spieren. Tijdens de speelperiode heb ik altijd best veel tijd om te sporten. Dan ben ik overdag vrij en kan ik naar de sportschool. Of als we bijvoorbeeld in Heerlen spelen en een nachtje moeten blijven, dan pak ik tussendoor de trein naar Maastricht. Ga ik daar lekker door de stad wandelen. Die stappen maak ik dan wel. Thuis ook, hoor. Voorheen woonden we in het Oostelijk Havengebied in Amsterdam en dan pakte ik al snel de tram als ik ergens naartoe ging. Inmiddels wonen we midden in het centrum en kan ik overal naartoe lopen. Soms neem ik wel de scooter. Tijdens een vakantie in Griekenland reden we rond op zo’n ding en dachten we: waarom doen we dit niet in Amsterdam? Het rare is dat je op een scooter best aso gaat rijden, soms voel ik me net een pizzabezorger.”

Stevige basis

“Benny fietst elke dag vanuit Amsterdam op zijn e-bike naar zijn werk op Schiphol. Hij rijdt om half zeven weg en dan lig ik nog te slapen. ’s Avonds ligt hij al in bed als ik thuiskom. We verlangen allebei altijd ontzettend naar de zaterdagochtend, omdat we dan samen wakker kunnen worden. Thuis is een stevige basis voor mij. Als je die basis hebt, kun je alles doen. We zijn allebei druk: Benny is vaak naar het buitenland voor zijn werk en ik werk veel en onregelmatig. Maar juist dat houdt ons bij elkaar, dat verlangen om elkaar weer te zien. De vervelendste dag is altijd de eerste dag na een vakantie. Dan ben je lang samen geweest en gaat hij ’s ochtends ineens weer de deur uit naar zijn werk. Dat is nooit leuk.”

Mooiste avond

“De repetitieperiode is druk en ik ben nu vaak weg. ’s Avonds kom ik meestal om kwart over zeven thuis, maar soms moet ik nog door naar de studio om iets in te spreken. Lange dagen, maar ik klaag niet hoor! Ik voel me zo gezegend. Veel jongeren zien dit vak als werk, maar dat heb ik nooit gehad. In mijn begintijd liep ik in Amsterdam op straat en zag ik een brandweerman, een politieagent, een glazenwasser. Opeens besefte ik: ik verdien mijn geld met wat ik leuk vind om te doen! Niet voor niets ben ik met mijn studie andragogie (een stroming binnen pedagogiek, red.) gestopt, ik wilde gewoon zingen. Het bloed kroop waar het niet gaan kon. Ik verhuisde van Groningen naar Amsterdam omdat ik toe was aan meer levendigheid. Ik wilde léven. Mijn vader was not amused dat ik was gestopt met mijn studie. Hij was meer van de zekerheid. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet in een band en toen mijn moeder zwanger raakte, werden alle instrumenten verkocht. Ze hebben nooit meer gespeeld. Toen ik in de musical Evita plotseling moest invallen, heb ik mijn ouders gebeld of ze wilden komen kijken. Met gierende banden reden ze over de Afsluitdijk. Na afloop van de voorstelling had mijn vader tranen in zijn ogen. Eindelijk kreeg ik erkenning. Nog steeds is dat de gelukkigste avond van mijn leven.”

Rhodos en Gran Canaria

“Ik ben niet iemand die zegt: nu kap ik met werken. Dat is misschien ook de mazzel van al dertig jaar werk hebben. Ik heb het niet alleen gekrégen, maar ook zelf bedacht. Vorig jaar ging er een project niet door en toen belde Ruud Bos mij, componist van veel tv-tunes en theaterliedjes. Hij wilde samen iets doen. We hebben Maaike Widdershoven (musicalactrice, red.) erbij gevraagd en bedachten de voorstelling Weet je nog wel. Het was een ode aan het Nederlandse lied, met nummers van onder anderen Toon Hermans en André Hazes. We hebben die voorstelling uiteindelijk vijftig keer gespeeld. Dat is het voordeel als ik even geen werk heb, dan word ik heel creatief. Ik maak me nu ook minder zorgen dan vroeger, er is altijd wel iets te doen. Ik werk omdat ik het leuk vind, maar ook zodat ik samen met Benny op vakantie kan. Eigenlijk werk ik dus voor mijn vrije tijd. Rhodos vinden we geweldig en in de winter gaan we vaak naar Gran Canaria, daar blijft het lekker zonnig. We vinden het leuk om nieuwe dingen te zien, maar ook om naar plekken te gaan die we al kennen. Dan hoef je even niets, dat geeft rust. Zelfs als ik maar een paar dagen vrij ben, gaan we al weg. Om te chillen, zo heet dat hè? Niet alleen ‘ik moet, ik moet’, maar vooral ik mag en ik kán. Je moet lief zijn voor jezelf.”

Crème van de Lidl

“Aan mijn uiterlijk doe ik niet veel bijzonders. Ik heb mijn wenkbrauwen laten tatoeëren, die zijn anders wel erg licht. Nu hoef ik er anderhalf jaar niet naar om te kijken. Vroeger had ik een heel dure gezichtscrème. Maar eigenlijk is je gezicht schoonmaken het allerbelangrijkst. Als je huid schoon is, kun je er daarna alles opsmeren. Sinds ik hoorde dat de crème van de Lidl goed uit een test kwam, heb ik die. Een goede huidverzorging is nu wel belangrijk, want voor deze rol wordt met lijm een soort condoom op m’n hoofd geplakt. Mijn haarkleur is mijn eigen kleur. Alleen de bakkebaarden worden grijs, maar dat is helemaal niet erg. Ouder worden vind ik wel leuk. Ook omdat ik nu stabieler ben en beter nee durf te zeggen. Vroeger moest ik voor mijn gevoel álles doen. In de tijd van de musical Chicago heb ik bijna een burn-out gehad. Ik deed alle shows en daarnaast was ik vaak in de studio om films of series in te spreken. Toen ook nog mijn vader overleed, werd het erg veel allemaal. Ik kreeg angstaanvallen en dacht op het podium ineens: wat is de tekst? Dan wilde ik iets uit Miss Saigon gaan zingen terwijl ik in Chicago stond! Heel raar, want ik had dat liedje al minstens 800 keer gezongen. Daar schrok ik van. Als ik thuis op de bank zat en Benny mijn hand vasthield, dacht ik: ik heb het recht niet om jouw hand vast te houden, want ik ben er nooit. We besloten om een vakantie te plannen en dat hielp: ik had een lichtpuntje om naartoe te werken. Ik heb veel geleerd van die tijd, vooral dat je jezelf goed in de gaten moet houden. Ik doe het nu rustiger aan. Nog steeds heb ik het druk – wat dat betreft ben ik een fabrieksarbeider, ik ga gewoon door – maar het kost me nu niet veel energie. Op de terugweg van een voorstelling zit ik in de bus echt te genieten. Wijntje erbij en gezellig kletsen met iedereen.”

Later

“Benny en ik denken weleens aan ‘later’. Dan zouden we in de winter wel iets langer naar de zon willen. Een maandje ofzo. Ik vind de winter in Nederland minder leuk, geef me dan maar de echte Zweedse winters. Definitief naar de zon vertrekken wil ik niet, ik zou de vier seizoenen missen. In elk geval wil ik blijven werken, ook als we wat vaker op een zonnige plek zouden zijn. Want wat kost vliegen nou? Werken is mijn hobby en die geef ik niet zomaar op.” We ronden het gesprek af zodat Tony nog tijd heeft om gauw een sigaret te roken voordat hij weer verder moet met repeteren. “Dat ik nog steeds rook, vind ik heel jammer. Ik heb al een keer geprobeerd te stoppen met hulp van pilletjes, maar ik wil het nu zelf gaan doen. Vijftien sigaretten per dag is echt ongezond. Op mijn stem heeft het roken geen invloed, daar hoef ik het niet voor te laten. Ik wil stoppen omdat ik oud wil worden met mijn man!”

Tony Neef

Tony Neef (1961) groeide op in het Groningse Leek. Hij was begin jaren ’90 leadzanger in de voorstellingen Jeans, voordat hij doorbrak met zijn hoofdrol in de musical Miss Saigon. Daarna volgden nog veel meer grote musicals, waaronder Chicago, Titanic, Sonneveld, The Sound of Music en Beauty and the Beast. Dit theaterseizoen is hij te zien in The Addams Family. Tony schrijft ook liedteksten, spreekt stemmen in voor animatiefilms en -series en treedt op met zijn schlagertrio Heidi und die Heino’s. Als ambassadeur van Stichting Kinderen van de Voedselbank zet hij zich in voor kinderen in Nederland die onder de armoedegrens leven. Tony is zeventien jaar getrouwd met zijn Israëlische partner Benny. Samen wonen ze in het centrum van Amsterdam. Kijk voor meer informatie op www.tonyneef.nl.

Tony in The Addams Family

In de musical The Addams Family speelt Tony Neef de rol van ‘Oom’ Fester, die ooit werd opgegraven en nu springlevend is. Het verhaal over de excentrieke familie werd tachtig jaar geleden bedacht door de Amerikaanse cartoonist Charles Addams en is na verschillende tv-series en films nu als zwarte komedie te zien in Nederlandse theaters. De dochter van de familie valt als een blok voor een nuchtere Nederlandse jongen. Hij wordt samen met zijn ouders uitgenodigd voor een kennismakingsdiner, maar of dat zo’n goed idee is... De musical – met naast Tony Neef hoofdrollen voor onder anderen Pia Douwes, Johnny Kraaijkamp, Marjolein Teepen en Irene Kuiper – was tot en met 31 maart 2019 te zien in diverse theaters.